โรคกระดูกพรุน

โรคกระดูกพรุน

โรคกระดูกพรุนเป็นโรคกระดูกที่เกิดจากการขาดการซ่อมแซมกระดูกใหม่หรือซ่อมแซมที่เกิดขึ้นช้า เพื่อทดแทนกระดูกเก่าหรือกระดูกที่ได้รับบาดเจ็บ ทำให้เกิดภาวะกระดูกเปราะและแตกหักง่าย โรคกระดูกพรุนสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน อย่างไรก็ตามความเสี่ยงของภาวะนี้มักเพิ่มขึ้นในผู้หญิงที่หมดประจำเดือนไปแล้ว ทั้งนี้เพื่อป้องกันการสูญเสียกระดูกและเสริมสร้างกระดูกให้แข็งแรง ควรได้รับการรักษาที่เหมาะสมควบคู่ไปกับการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์และรักษาน้ำหนักตัวให้แข็งแรง

อาการ

ผู้ที่เป็นโรคกระดูกพรุนในระยะเริ่มต้นอาจไม่พบสัญญาณหรืออาการใด ๆ สัญญาณและอาการของโรคกระดูกพรุนมักเริ่มต้นขึ้นเมื่อกระดูกได้รับผลกระทบแล้ว โดยสัญญาณและอาการดังกล่าวอาจประกอบไปด้วย

• อาการปวดหลังซึ่งเกิดจากกระดูกสันหลังยุบหรือหัก
• ความสูงลดลง
• หลังค่อม
• กระดูกหักได้ง่าย

เมื่อไหร่จึงควรพบแพทย์

ผู้หญิงที่หมดประจำเดือนหรือผู้ที่ทานยาคอร์ติโคสเตียรอยด์อย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายเดือนควรปรึกษาแพทย์ เช่น เดียวกับผู้ที่มีสมาชิคครอบครัวมีประสบการณ์กระดูกสะโพกหัก

สาเหตุ

กระดูกสามารถงอกขึ้นใหม่ได้เนื่องจากเป็นเนื้อเยื่อที่มีชีวิต กระดูกใหม่ถูกสร้างขึ้นเพื่อชดเชยกระดูกที่เก่าหรือหัก กระบวนการนี้อาจช้าลงตามอายุซึ่งมักเกี่ยวข้องกับการสูญเสียและความเปลี่ยนแปลงของมวลกระดูกที่เร็วขึ้น

ปัจจัยเสี่ยง

มีปัจจัยหลายประการที่เกี่ยวข้องกับโรคกระดูกพรุน ได้แก่ ปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้ ปัจจัยฮอร์โมน ปัจจัยด้านอาหาร ปัจจัยด้านยา และปัจจัยการดำเนินชีวิต

• ปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้ ความเสี่ยงของโรคกระดูกพรุนอาจเกิดจากปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้หลายอย่าง อันได้แก่
  • เพศ: โรคกระดูกพรุนมักพบมากในผู้หญิง
  • อายุ: ความเสี่ยงของภาวะนี้จะเพิ่มขึ้นตามอายุ
  • ประวัติครอบครัว: ความเสี่ยงของโรคกระดูกพรุนมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นในผู้ที่มีสมาชิกในครอบครัวมีอาการกระดูกสะโพกหัก
  • ขนาดโครงสร้าง: ผู้ที่มีโครงร่างเล็กมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับโรคกระดูกพรุน

• ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับฮอร์โมน ระดับของฮอร์โมนที่มากเกินไปหรือน้อยเกินไปจะเพิ่มความเสี่ยงของภาวะนี้ ฮอร์โมนที่เกี่ยวข้องกับเงื่อนไขนี้อาจรวมถึง:
  • ฮอร์โมนเพศ
  • ปัญหาต่อมไทรอยด์
  • ต่อมอื่น ๆ

• ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับอาหาร ความเสี่ยงต่อการเป็นโรคกระดูกพรุนมากขึ้นในผู้ที่มีปัจจัยดังต่อไปนี้
  • บริโภคแคลเซียมต่ำ
  • ผู้ที่มีการรับประทานผิดปกติ
  • การผ่าตัดระบบทางเดินอาหาร

• ปัจจัยด้านยา โรคกระดูกพรุนอาจเป็นผลมาจากการใช้ยาและสเตียรอยด์ในระยะยาวเพื่อรักษาปัญหาทางการแพทย์ ซึ่งอาจรวมถึงการรักใช้ยาเพื่อรักษาโรคหรือภาวะดังต่อไปนี้
  • โรคมะเร็ง
  • อาการชัก
  • กรดไหลย้อน
  • การปฏิเสธและต่อต้านการปลูกถ่าย

• เงื่อนไขทางการแพทย์ โอกาสของโรคกระดูกพรุนอาจเพิ่มขึ้นในผู้ที่มีโรคหรือภาวะดังต่อไปนี้
  • โรคข้ออักเสบรูมาตอยด์
  • โรคลูปัส
  • โรคมะเร็ง
  • โรคไตหรือตับ
  • โรคช่องท้อง
  • โรคลำไส้อักเสบ
  • โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว

• ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินชีวิต พฤติกรรมและความเคยชินบางอย่างอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคกระดูกพรุน เช่น
  • การสูบบุหรี่
  • การไม่เคลื่อนไหวร่างกาย หรือเคลื่อนไหวน้อย
  • การบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

ภาวะแทรกซ้อน

ภาวะแทรกซ้อนที่ร้ายแรงที่สุดของโรคกระดูกพรุนคือกระดูกหักในกระดูกสันหลังหรือสะโพก กระดูกที่หักเหล่านี้อาจส่งผลให้เกิดความพิการซึ่งอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตภายในหลายปีหลังจากได้รับบาดเจ็บ

การวินิจฉัย

การวินิจฉัยมีจุดมุ่งหมายเพื่อวัดสัดส่วนของแร่ธาตุในกระดูกโดยใช้เครื่องที่มีรังสีเอกซ์ในระดับต่ำ กระดูกในสะโพกและกระดูกสันหลังมักเป็นเป้าหมายของการทดสอบ

การรักษา

การรักษาขึ้นอยู่กับแนวโน้มโอกาสของการแตกหักของกระดูกภายใน 10 ปี แพทย์อาจไม่สั่งจ่ายยาสำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงของการแตกหักของกระดูกต่ำทั้งนี้แพทย์อาจสั่งยาให้กับผู้ที่มีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดการแตกหักของกระดูก โดยยาอาจรวมยาจำพวกต่อไปนี้

• บิสฟอสโฟเนต (Bisphosphonates)
• ยาโมโนโคลนอลแอนติบอดี (Monoclonal antibody medications)
• การบำบัดด้วยฮอร์โมนทดแทน
• ยาเสริมสร้างกระดูก

การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและการรักษาตัวที่บ้าน

คุณอาจเปลี่ยนวิถีชีวิตบางอย่างเพื่อป้องกันความเสี่ยงของโรคกระดูกพรุนโดย

• เลิกสูบบุหรี่
• หลีกเลี่ยงการดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป
• ป้องกันการหกล้ม

การเตรียมการก่อนการพบแพทย์

ก่อนการนัดหมายคุณควรตระหนักถึงข้อจำกัดก่อนการนัดหมาย และเตรียมข้อมูลบางอย่าง เช่น

• อาการที่เกิดขึ้น
• ข้อมูลส่วนบุคคลที่สำคัญของคุณ
• ยาทั้งหมดที่คุณกำลังใช้อยู่
• คำถามที่คุณต้องการถามแพทย์

ในระหว่างการปรึกษา แพทย์อาจถามคำถามบางอย่างรวมถึงข้อมูล เช่น

• ประสบการณ์กระดูกแตกหรือหัก
• ความสูงลดลง
• พฤติกรรมการออกกำลังกาย
• พฤติกรรมการกิน
• การทรงตัวและประสบการณ์การล้ม
• ประสบการณ์การผ่าตัดช่องท้อง
• ประวัติสมาชิกในครอบครัวที่เป็นโรคกระดูกพรุนหรือเคยกระดูกสะโพกหักหรือแตก
• ยาที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน